Co mi camine par le burèle strete
de l me paese, co l cogolà par tera,
no vede pi chéla fontana vecia
che a la sera, i ‘n déa a bearàr le vache,
e dopo not noi bòce se se catéa vesìn
a dugàr e smorosàr, fin che i ciaméa
che ‘l era ora de dormir te l nostro lèt.
Pì non se vede i car de fén pasàr
e inforcà su te la tièda par l’inverno;
le féde e le càore a pascolar te l pra
o te le stale scaldàde dal ledàn
e dal fiadùn de le bestie, e se dughéa
a la tonbola co i garnèi de sorc e le cartèle;
intant le vache mogugnéa e ne vardéa.
I vèci co la pipa e co l cuartin in vanti
i varda in giro, senža parlar e i pensa
a chél che lóri i a pasà in guera, a i fiói,
al so laóro, a chél che i a fat par tornar
in sto paese, se a valest la pena de strusiar,
da cuande dovenòt i é partidi a laoràr
a l esenpón, co na valisa ligada an spago.
Dès i varda sto paese co ‘l cogolà par tera
e le burèle strete, senža pì chéla fontana
co i bearéa le vache che no le pì, le féde,
e càore che pascoléa co l bèc te l prà vesìn.
Sentàdi do co la so pipa, i pensa a tanta strada
che ‘l mondo à fat co ‘l so laóro, e dès veciòt
i spèta i bòt de meodì par magnar la so panàda.

Gianni Dal Poz